Introducing Jacobus en Corneel

We hebben onze varkentjes ongeveer een week. Zijn we content? Absoluut!

’t  Zijn super lieve, sociale beestjes die niet liever doen dan vreten en op hun buikje laten wrijven, m.a.w. ze hebben veel met mij, meneer boerenerf, gemeen 😉

Wat we uit deze eerste week varkens houden geleerd hebben is:

1) zorg dat ge de beestjes niet te ver moet dragen want ze krijsen echt wel de volledige buurt bij elkaar. Ze dragen is eigenlijk ook niet nodig, met een beetje eten (een appeltje) volgen ze u overal.

2) naar ’t schijnt zouden varkens vooral op 1 plek naar het toilet gaan. Ons varkens hebben dat niet zo goed door. Dat is dus 400 vierkante meters afstappen om op te kuisen (en dat stinkt serieus).

3) ne keer dat ze weten dat jij voor eten zorgt volgen ze u ook zonder dat ge eten bij hebt. Dat is vree plezant, behalve als ge bezig zijt met puntje 2, dan is dat een beetje lastig. De varkentjes met eten afleiden helpt dan.

4) die beesten vreten alles, maar het liefst verse appeltjes recht van de boom (die beesten verwennen, wij? Neen hoor).

5) naar het schijnt hebben ze graag een modderpoel. Ik heb hun een modderpoel bezorgd, maar ze kruipen liever in hun drinkbak. Zaterdag zullen we eens zien of een zwembadje wel hun goedkeuring kan wegdragen (neen, serieus, we zijn ze echt niet aan het verwennen).

6) ze hebben absoluut geen tafelmanieren (hebben we al gezegd dat ze op meneer boerenerf lijken?)

7) Ze staan wel vree decoratief, zo in het gras.

Read Full Post »

L’été indien

Man, man, man, wat een zalig weertje. Zaaaaaalig weertje.

’t Is een cliché zo groot als een huis maar zo een weertje roept, neen, schreeuwt om een streepje Joe Dassin.

Dat we content zijn met het weertje. Niet alleen voor onszelf (hmmm, lekker liggen soezen in het zonnetje), niet alleen voor de varkentjes (want wennen aan een nieuwe omgeving/baasjes gaat toch altijd ietsje vlotter bij mooi weer) maar vooral voor ons kippen.

Een goede maand terug was er immers 1 van ons hennen zo zot om nog ne keer te beginnen broeden. Veel en veel te laat natuurlijk. en ik was er mijn hoofd al over aan het breken wat de beste methode kon zijn om die kuikens tegen de koude te beschermen. Maar kijk, probleem vanzelf opgelost!

Twee kuikentjes had ze nog, gelet op het late tijdstip in het jaar meer dan genoeg. Hou u klaar voor een overdosis snoezigheid (zie het als voorbereiding voor de foto’s van de varkens die nog gaan komen) want de kuikentjes zijn nu net twee weken en ongeloofelijk schattig.

 

 

 

 

Read Full Post »

aller en retour

Vandaag was Z-day. Zwijnendag dus. En ook een beetje Zwolle dag. Van Tienen naar Zwolle, heen en terug. Op één en dezelfde dag. Pfoewé. Maar dat ik toch niet mag klagen. Alles bij elkaar ben ik ochot 15 min verloren aan opstroppingen van het verkeer. En dat terwijl ik in het opgaan hoorde hoe Brussel werkelijk potdicht zat door een actie van de Brusselse vuilnismannen (2 uur aanschuiven voor sommigste mensen!!) en in het terugkomen was het blokkage total in Antwerpen. Aangezien ik geen van deze twee metropolen moest passeren werd het voor mij een vrij aangename tocht (van één boerengat naar een ander boerengat rijden heeft zo zijn voordelen. Ik voel het in mijn kleine teen, de 21ste eeuw wordt de eeuw van het platteland!).

Voor wie ook nog van plan is om varkens te gaan oppikken, een beetje goede raad: acht weken oude biggen passen langs geen kanten in een kattendraagbak (zelfs niet als dat een vrij grote draagbak is). Zelfs op die leeftijd zijn dat toch al vrij kloeke beestjes. Maar ge kunt die ook gewoon zo in uw achterkoffer stoppen zulle.

Bochten en te hard remmen konden op een afkeurend geknor rekenen en als ge gaat tanken met twee varkens in de koffer durven er al ne keer een paar mensen raar opkijken. Maar voor de rest is dat eigenlijk enorm vlot gegaan. Nu hopen dat we de geur uit de wagen krijgen …

Tweede goede raad: varkens worden niet graag opgetild. Dus als ge niet wilt dat die beesten om acht uur ’s avonds gans de buurt bij elkaar krijsen (serieus, ge pakt dat liefdevol op en dat beest krijst alsof de wereld aan het vergaan is) kan een kruiwagen uitkomst brengen. Gewoon van de koffer overladen in de kruiwagen, en dan hop naar de weide.

Bij aankomst in de weide met behulp van stukskes appel efkes tonen waar het varkenskot  en de drinkbak staan en de beestjes waren geïnstalleerd. En nu moet ge mij excuseren maar ik ga ne keer gaan kijken of ze al tevreden liggen snurken in hun kot. En daarna kruip ik zelf in mijne nest…

 

Read Full Post »

Solar, solar, solar power!!

Uit de reacties op mijn vorige post kan ik opmaken dat palen de mensen duidelijk niet onberoerd laten. Hoe ze in de grond krijgen, of de keerzijde van de medaille, hoe ze uit de grond krijgen … Vaak gaan die twee hand in hand en wie er ooit zijn rug op heeft gebroken onthoud het voor de rest van zijn leven. Elkeen blijkt zijn eigen techniek te hebben. Wij gingen voor de klassieke aanpak: spade, grondboor en nen voorhamer.

Zwaar werk dat vrij goed gelukt is. Alle palen zitten 80 cm diep in de grond: behoorlijk stevig dus. Alleen de palen mooi op 1 rij krijgen is niet zo goed gelukt. Vooral bij het langste stuk (25 meter, oftewel 10 palen) valt dat redelijk hard op.

Gelukkig moest er enkel wat schrikdraad aan die palen komen, dus zo nauw stak dat nu ook weer niet (en naar het schijnt vinden die varkens ne schuine paal of twee ook niet zo erg …). Soit, we onthouden het en als we ooit een echt deftige omheining moeten plaatsen schakelen we toch wat professionele hulp in (of doen beroep op de genaamde F die zulke zaken wel heel grondig aanpakt ;-).

Vree grappig effect trouwens. Ne keer dat de palen er stonden bleef het terrein er uitzien als een overwoekerde ex-moestuin met wat palen in de grond. Spant ge echter ne schrikdraad aan die palen en hupsakee, plotseling is dat voor u hersenen een weide. Alsof er ne shortcut in uw hoofd zit, schrikdraad = weide.

 

Scheve palen of niet, dat ik tevreden ben van ons werk en het resultaat. Nu moet er natuurlijk nog eletriek op diene draad geraken, anders heeft ons werk weinig zin. Aangezien er volcontinu stroom op die draad moet zitten (varkens breken nogal graag uit en ze weten het als er geen spanning op de draad zit, ’t zijn slimme beestjes) en de weide zich op 100 meter van het dichtstbijzijnde stopcontact bevind, had ik een klein probleem. Nen draad trekken zag ik niet zitten (ook een beetje moeilijk met afgekeurde binnenelektriek en nen geasfalteerde binnenkoer). Ik had ook twee batterijen kunnen kopen en ze afwisselend aankoppelen/opladen. Maar laten we serieus blijven, binnen de kortste keren vergeet ik dat, is de batterij plat en zitten ons varkens bij de geburen hun moestuin kaal te vreten. Wij hadden nood aan lokale energie-opwekking.  Nu heb ik het wel voor windmolentjes (hmmm, die wieken) of een stoomturbine (hmmm, die mechaniek) maar ne mens moet praktisch zijn (en aan zijn budget denken, grmbl, grmbl, stomme realiteit). ’t Is dus een zonnepaneel geworden (Freya mag gerust zijn, ‘k gaan er geen subsidies voor aanvragen, mijn kleine bijdrage in deze crisistijden).

Hopelijk levert dat ook in putje winter genoeg power voor den draad. ’t Is een systeem voor 7 km draad, wij hebben een luttele 125 meter te gaan. Ik ben er redelijk gerust in (ik heb toch efkes getwijfeld om het 14 km systeem te nemen, maar ne mens moet niet overdrijven). Trouwens in de winter zijn de geburen hun moestuinen toch leeg, dan geeft dat niet zo dat de varkens dat eens omwoelen. Tel daarbij nog eens 80 (tachtig!) kunststof palen om het terrein tijdelijk op te delen of de varkens eens in de boomgaard te laten rondlopen en we zijn hier volledig geëquipeerd (en ook redelijk wat centjes armer, …. euh Freya, hoe zat dat nu weer met die zonnepaneelsubsidies?). Resten ons nog te doen: het varkenshok in mekaar puzzelen (wie zich geroepen voelt …) , de buitenkant te voorzien van een tweede beschermende laag en 3m20 afsluiting met planken dicht timmeren en we zijn klaar om ons varkentjes te ontvangen.

 

Read Full Post »

Ze komen uit het noorden

En ook wel een beetje uit het zuid-oosten. Want ‘ze’ zijn onze Kune Kune varkentjes. Maori-varkentjes uit Nieuw-Zeeland, via Overijssel, Nederland (dat het raar kan lopen in het leven, zelfs voor varkentjes). Momenteel zijn ze acht weken oud en superschattig.

 

Volgende week donderdag mogen we ze gaan oppikken. Dat is twee weken vroeger dan wat wij in gedachten hadden. Dat betekent dat wij hier momenteel in overdrive zijn om het boerenerf voor te bereiden op hun komst. Ons beslagnummer is aangevraagd. Hun kot is een eerste keer geverfd en de betonsokkel voor dat kot is ook al klaar en ligt uit te harden. Voor die sokkel hebben we een beetje vals gespeeld en de oude funderingen van een ander kot gebruikt. Vree handig en werk bespaard, maar eigenlijk gaat hun kot nu wel twee meter te ver staan. Ietske dichter bij de weide had eigenlijk beter geweest. Maar ja, de funderingen lagen nu eenmaal daar. En zo hebben de varkentjes nog wat meer plek ook (o.a. de oude composthoop is ook afgebroken wegens nu liggend in pig territory). De 4 steunpilaren van het oude kot staan er ook nog. Want zulke betonpalen, dat krijgt ge niet gemakkelijk kapot. En het heeft wel iets ook, zo wat overblijfsels van de vroegere structuur (altijd al een zwak gehad voor ruïnes).

De oude afsluiting tussen de tuin en de weide was niks meer waard dus die is ondertussen volledig verwijderd. Opnieuw twee betonpalen als archeologisch overblijfsel (dat is althans de officiële uitleg, al wie durft beweren dat die palen gewoonweg veel te diep in de grond zaten en ik veel te lui was om ze uit te graven is ne vuile leugenaar!)

De weide is grotendeels gemaaid. Grotendeels want madam Boerenerf was van menig dat het gras/onkruid veel te hoog stond voor de varkentjes. Ze gingen er in verdwalen en dat totaal niet leuk vinden!! Ik was van mening dat die beestjes zo een wildernis wel heel tof vinden en zich zot zouden amuseren om dat beetje bij beetje op te vreten (dat ik zo de weide niet moest maaien speelde geen enkele rol bij het tot standkomen van die mening). Als compromis heb ik dan maar de weide grotendeels gemaaid (waardoor de aandachtige lezer meteen weet wie ten huize Boerenerf meestal haar goesting krijgt …).

En de haag aan de weide (die na jarenlange verwaarlozing ongeloofelijk breed staat) is al half gesnoeid. Voor morgen staan op het programma: de haag verder snoeien en een slordige 25 palen als nieuwe afsluiting in de grond kloppen. Ne vermoeiende congé, ‘k zal blij zijn als ik weer kan gaan werken!

Read Full Post »

Tuindagen Heks

In Limburg is er een kleine gemeente genaamd Heks (zo nen naam schreeuwt om een eigen jeugdserie op den vrt!). En in die kleine gemeente staat een groot kasteel met veel tuinen. En in die tuinen waren er op 10 en 11 september tuindagen. Aangezien het weer half deftig was en half deftige dagen ook al een zeldzaamheid geworden zijn (allé, toch als we thuis zijn, grmbl, grmbl, klote weer ne ganse zomer, ’t hangt mijn voeten uit) leek het ons het ideale moment voor een klein uitstapje.

Mogen we efkes zeggen dat het daar een sjieke bedoening is? Dat die prinsbisschoppen zichzelf schoonekes bediend hebben. Héél schoonekes.

Verborgen in een hoekske, of op het uiteinde van het domein komt ge dan gebouwkes tegen waar we vroeger heel hard op zouden gekwijld hebben. ‘Amai, hier kunnen wonen, dat zou toch tof zijn!‘ zouden we dan vroeger tegen elkaar gezegd hebben. Nu we zelf een leuk boerenerf hebben, wordt er maar een beteke meer gekwijld. Want op zo een idyllische plek wonen, MET een klein torenke aan u huiske, ’t zou toch wel tof zijn, nietwaar?

En ze hadden daar wel een paar van die toffe gebouwen (zucht).

De tuinen waren ook op maat van het domein, met ne serieus uit de kluiten gewassen moestuin. Voor wie zich afvraagt of ge tomatenplanten ook buiten kunt zetten. Het antwoord is ja, zolang ze maar een glazen dak boven zich hebben lukt dat blijkbaar heel goed.

Bij tuindagen horen natuurlijk ook kraampjes met tuingerief en planten. We hebben ons goed ingehouden (geholpen door het feit dat we op voorhand geen extra geld hadden afgehaald en ge op het domein met uw bankkaart niks kon betalen – dat was een dikke sjans want het geld dat we wel bij ons hadden was op) en de aankopen beperkt tot wat zaaigoed, een paddestoelen kweekpakket en schone houten kratjes om ons fruit in te leggen.

Zo houten bakken zijn toch wat stijlvoller dan van die goedkope plastieke bakken uit de Colruyt. Niet praktischer, wel schoner!

Oud alaam! Schoon opgeblonken! En ge kunt betalen met visa, a zo gemeen! Maar wel niks gekocht, dat is karakter hebben!

Read Full Post »