Een jaar in de tuin # bloemen

De strijd van meneer Boerenerf tegen de distels en brandnetels is dit jaar redelijk goed opgeschoten (kleine herinnering aan dit titanenwerk hier en hier) . Voor wie vind dat die planten ook hun ecologische waarde hebben in een tuin: geen nood. Er staan er nog meer dan genoeg in de uithoeken van onze tuin. Om te vermijden dat ze zouden terug komen en omdat er dankzij meneer zijn vernielzucht (d’er werd met de grove borstel door gegaan) heel wat kale plekken in het grasperk waren besloot ik bloemen te zaaien. Wegens twijfels of dit wel zou lukken, distels en netels zijn nogal hardnekkig weetjewel, kocht ik wat goedkope mengsels (verbouwingen en ook wel graag naar het Primavera festival in Barcelona willen gaan 😉 ) in een tuincentrum. Het resultaat viel al bij al nog mee. Zeker omdat de kippen heel wat zaad opaten.

 

Dit jaar ga ik mengsels bestellen bij Ecoflora (Primavera is deze keer ook in Porto en dat is wat goedkoper dan Barcelona) omdat daar geen grassen bijzitten. En grassen hebben we wel genoeg in onze tuin. De bedoeling is om op termijn steeds minder gazon en meer bloemenweide te hebben. Een beetje zoals onderstaande foto’s maar dan overal en niet zoals nu links en rechts een paar geïsoleerde eilandjes.

Read Full Post »

Achter de schermen

Aandachtige kijkers van Dagelijkse kost die ook lezers van deze blog zijn, hadden het ongetwijfeld zelf al gezien: die melk-automaat van Hoeve in de zon zag er wel heel bekend uit (voor wie de uitzending gemist heeft, zie filmpje hieronder, de automaat is te zien vanaf minuut drie).

 

Inderdaad, het is de melk-automaat waar wij reeds in februari vorig jaar over gepost hadden. ‘t Is trouwens niet de eerste keer dat Jeroen Meus het in onze streek zoekt maar met zijn eigen restaurant in de buurt van Leuven en zijn broer die de Gempemolen uitbaat, is hij dan ook goed bekend met onze streek.

Die melk-automaat is trouwens nog veel leuker ne keer ge weet hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Want wat lazen wij in Het Nieuwsblad:

‘Zo kan het dat soms op de automaat een bericht prijkt met de melding ‘Pas melk vanaf 18uur’. Dat is het uur dat de koeien machinaal worden gemolken. ‘De rauwe melk stroomt rechtstreeks van de uier naar een tank aan de binnenkant van de muur en zo naar de automaat op straat’, legt Dirk uit. ‘Onderweg wordt de melk automatisch gekoeld tot vier graden Celsius. Dat is de ideale bewaartemperatuur.‘

Hoe slim is dat nu niet?

Read Full Post »

Aan de fles

Om de varkens wat bezigheid te geven nu ze niet meer zo kunnen wroeten hadden we eerst een speelbal voor honden gekocht. Zo eentje met verstelbare opening. Vree handig om op te vullen en daarna kon je de opening heel klein maken zodat de varkens de bal veel moesten bewegen om het eten er uit te krijgen.

Dat werkte fantastisch, gedurende twee dagen.

Want zo nen bal, gemaakt om mee te spelen op een koer of gemillimitreerd gazon dat gaat blijkbaar snel kapot als ge er een varken mee over een weide door de modder laat crossen. Dat sluitingsmechaniekske kan dat niet aan.

Dus op zoek naar een betere bal en in afwachting daarvan een beetje geïmproviseerd: men neme twee flesjes (want anders vechten de varkens met elkaar) en vult die met maiskorrels.

En daarna geef je die aan de varkens en kijk je toe. Amusement verzekerd.

Read Full Post »

Heren van stand

Toen rond 1972 de twee parkwachters Micheal Willis en John Simister bemerkten dat Kune Kunes bijna uitgestorven waren in Nieuw-Zeeland deden ze een oproep om zo veel mogelijk dieren op te kopen. Met veel moeite slaagden ze er in om een 50-tal dieren te lokaliseren. 18 Dieren werden uitgekozen om mee verder te kweken.

Dat is een heel smalle genetische basis. Slechts 4 mannelijke bloedlijnen (Tutaki, Andrew, Ru en Te Whangi) en 6 vrouwelijke bloedlijnen (Jenny, Rebecca Gina, Sally, Kereopa, Awakino en Trish) bestaan. De verschillende Kune Kune verenigingen overal ter wereld waken er dan ook angstvallig over dat bij het kweken van Kune Kunes een zo breed mogelijke genetische diversiteit wordt nagestreefd. Enkel bij hen geregistreerde varkens worden dan ook als raszuiver beschouwd.

Jullie kennen ze als Jacobus en Corneel maar eigenlijk zijn hun echte namen Reestdal Andrew XIV (Jacobus) en Reestdal Ru I (Corneel).

Hun adelbrieven zijn vandaag toegekomen. Hopelijk krijgen ze nu geen kapsones want de beesten hebben een betere stamboom dan het baaske!

 

 

Van 18 naar een paar duizend dieren verspreid over 3 continenten (Nieuw-Zeeland, Europa en Noord-Amerika) is het één van de meest succesvolle instandhoudingsprogramma’s ooit. Schattig zijn helpt.

Read Full Post »

Hernia

Oeps, al bijna twee weken sinds ik nog iets gepost heb. De reden is niet ver te zoeken: ik zat/zit met ne joekel van een hernia. Dan is ne mens wel thuis en dus zeeën van tijd om iets te posten alleen heb je wegens totaal immobilisme niks om over te bloggen. We zijn hier al blij als we een beetje deftig kunnen stappen. Bukken of iets optillen is voor volgende maand denk ik (ondertussen wel weer aan het travakken voor de patron want nog steeds druk, druk op het werk).

Ik moet niet ver zoeken naar de schuldige. Een boomstronk van meer dan 100 kilo is vermoedelijk de boosdoener.

 

Toen ik begin december ons 4 fruitbomen ben gaan oppikken bij de boomgaardstichting heb ik die natuurlijk ook geplant. Op exact dezelfde plek als waar de oude stonden. Wat betekende dat ik ook de stronken heb verwijderd. ‘Laat dat zitten’, had mijn vader me nog gezegd. Maar dat staat zo lelijk, vind ik. En er zitten hier links en rechts al een paar half vergane stronken in de grond. Soit, niet geluisterd naar de pa dus.

Bij drie stronken is dat nog vrij vlot gegaan: flinke put rondom graven, wortels beetje doorhakken met de schop of bijl en de stronk kwam al snel los.

Maar bij bovenstaande stronk was dat dus niet het geval. Twee uur heb ik er staan op zwoegen en nog zat hij muurvast. Uiteindelijk uit pure armoede de gebuur om hulp gevraagd: die is met zijn tractor op onze hof gereden, een dik touw rond de stronk en de klus was op 5 minuten geklaard.

Maar ondertussen had ik me dus al geforceerd. De weken daarna is de rug slechter en slechter geworden tot ik er vorige week maandag finaal doorzakte. Een week verplichtte rust terwijl het nochtans ideaal weer was om nog te snoeien!! ‘t Zal voor februari zijn.

Ook nog even meedelen dat het Boerenerf vanaf heden over zijn eigen Facebook-pagina beschikt. Gewoon in Facebook zoeken op Boerenerf en ge ziet de varkens al van ver staan. Dat is voor de foto’s en filmkes die we niet in een post verwerkt kunnen worden maar die we toch met jullie willen delen.

Read Full Post »

Het mysterie van de verdwenen kip

‘t is triestig weer in een triestig seizoen. ‘s Morgens vertrekken we in het donker naar ons werk en als we ‘s avonds thuiskomen is het opnieuw donker. De kippen zijn voor ons niet meer dan silhouetten in een kale hazelaar (want ze vertikken het nog steeds om hun hok te gaan slapen). Enkel in het weekend zien we die beestjes nog eens op de grond rondlopen. Het was dan ook in het weekend, zo’n drie weken terug dat madam Boerenerf me vroeg of ik de koekoek al gezien had. De koekoek, dat is onze hen met een, u raadt het al, zwart-wit kleurenslag (qua beesten nen naam geven houdt ge het best simpel heb ik ontdekt. Noem u kat ‘Eugenetische project X85’ en een gans pak mensen beginnen u plotseling heel raar te bekijken, terwijl dat nochtans de perfecte naam was voor dat beestje!!) . Maar soit, ik had die kip ook niet gezien. Twee keer gans de hof afgelopen en er restte maar 1 conclusie: de koekoek was verdwenen. Geen lijk, geen pluimpje, volledig en integraal van de aardbol verdwenen. Nu had het een paar dagen voordien serieus gestormd en gewaaid. Waarschijnlijk uit de hazelaar gewaaid en ofwel door één of ander beest gevangen en opgegeten oftewel bij één van ons buren terechtgekomen, dachten wij.

Tot ik een week terug thuis kwam en madam Boerenerf me informeerde dat de koekoek terug was. Aha, dus ze zat toch bij de geburen al die tijd!

Dat bleek dus niet het geval geweest te zijn. Meer nog, de koekoek was nooit weggeweest! De zotte koekoek was beginnen broeden!! Onder de klimop, tegen de muur van ons huis had ze een nestje gemaakt en daar zat madam al twee weken op haar eieren. Ik ben dan maar snel om een broedmachine gereden met de gedachte om de kip op een paar eieren te laten zitten en de rest binnen uit te broeden. Mijn grootste zorg was niet dat de kip de eieren niet ging uitbroeden maar wel dat ze, eens uitgebroed, met de kuikens op stap zou gaan. En dat zouden die kuikens met het huidige weer waarschijnlijk niet overleven. Ik ging dat vandaag doen, maar toen ik gisterenavond de nest nog eens controleerde bleek de kip zelf de eieren uitgebroed te hebben.

Ik heb dan gisterenavond nog snel de stal in orde gebracht voor de kloek en haar kuikens. ‘t Was improviseren!

 

Een balk loopt van een venstertje links naar een venstertje rechts. Aan die balk is de warmtelamp opgehangen. En die warmtelamp krijgt dan weer haar elektriciteit via een verlengkabel die doorheen het linkse venstertje (waarvan ik het glas met een bijl heb kapotgeslagen) in onze berging uitkomt.

De kloek vervolgens met kuikens en al opgetild en in een legnest gestopt. In de hoop dat haar moedergevoel sterk genoeg was om er ook in te blijven en niet koppig terug te willen naar de klimop.

Mag ik u dan met veel trots voorstellen: de eerste Tiense vechtkriel-kuikens van 2012, volledig natuurlijk uitgebroed en in blakende gezondheid!

Wel een beetje aan de kleine kant vind ik. Maar kom, de moeder is vol trots, en ik eigenlijk ook wel een beetje. Het jaar is goed begonnen.

Read Full Post »