De mens is een gewoontedier. Neem ik nu mezelf als voorbeeld. Ik ben wel een beetje nen ‘uitsteller’. Nu weet ik dat ook en voor deze blog had ik me voorgenomen niet in die gewoonte te vervallen. En dat lukt vrij goed. Ik zou zelfs meer zeggen: de blog helpt om ook op andere vlakken dingen niet uit te stellen. De gedachtengang daarachter is: ik doe dat werkske NU want dan heb ik iets om over te bloggen. (De mens is ook een raar dier. Allé, ik toch.)
Maar eigenlijk moet ik schrijven: tot nu toe lukTE dat goed. Want als die niet-uitstellen-om-te-bloggen-routine verstoord wordt door iets, awel dan verval ik onmiddellijk in mijn oude uitstellen-tot-in-de-eeuwigheid gewoonte. En dat iets, dat kan dus een ongeloofelijk belachelijk dingskes zijn zoals een platte batterij van het fototoestel. Want door die platte batterij moest ik tijdens ons bezoek aan het begijnhof van Diest foto’s nemen met mijn GSM. En omdat die foto’s op de GSM staan had ik een andere kabel nodig dan het gebruikelijke kabelke dat zo handig links naast het computerscherm klaarligt. Dat telefoonkabelke ligt namelijk in de kast die toch wel een volle 3 (DRIE!) meter van de PC staat. En door die onnozele, kleine verstoring van mijn routine heb ik dus tot vandaag niets gepost over ons bezoek aan het Begijnhof van Diest. Dat was nochtans een leutig bezoek, aan een vree schoon begijnhof. Dat bezoek is ondertussen op de kop af al twee weken geleden. Want de eerste zondag van elke maand is het tweedehands boekenmarkt in het Begijnhof. En snuisteren in boeken + een schoon Begijnhof, dat is voor madam Boerenerf wat kattenkruid voor ons katten is: niet te weerstaan.